Eerst met de cabinebaan naar zo'n 1744 meter hoog en dan een kleine wandeling naar een gezellige berghut voor een hapje en een drankje.
Dat was het plan!
Maar, of ik kan geen kaart meer lezen, of de wegwijsbordjes zijn fout, of het bos en de berg zijn sinds gisteren veranderd....... Het was veel meer dan een paar kilometer en wat hoogteverschil!
Dus doorzetten en voetje voor voetje de paden op en die pukkel verslaan.
Het eerste stuk ging prima. Lekker zonnetje, gezellige rustende koeien en een prachtige omgeving.
Maar dan begint het met wegwerkzaamheden. Nou ja, ik bedoel dus berg-werkzaamheden. Er wordt hard gewerkt om de ski-weides en -liften weer klaar te maken voor het winter-seizoen.
Want zo mooi als het in de zomer is, kun je hier óók in de winter genieten. Zeker als je met een cabine-baan naar boven gaat. De groene weiden veranderen met een beetje fantasie zo in blauwe en rode pistes.
Mmmm, héérlijk!
Niet wegdromen, Quebbel.
Bij de les blijven.
Bij die werkzaamheden ging het even niet zo makkelijk. Grote stappen over modder en hoog gras. Een paar verse "koeien-vlaaien" ontwijken. Tussen prikkeldraad door stappen.
En daar gaan we weer verder.
Al snel liep de hoogtemeter op Leo's horloge op. De lucht werd steeds frisser. De bordjes met een eenvoudige aanwijzing verdwenen. En bij mij, lees Maria, kwam de man met de hamer voorbij.
Wat een irritante kerel zeg!
Zo wandel je lekker en oeps, alles gaat zeer doen. Echt van kop tot kon.......tenen. Geen spiertje deed meer fatsoenlijk mee.
En ja die hütte moest nog komen. Snel een Rappe Henkie of Vlotte Kees ,of hoe die repen tegenwoordig ook heten, genomen. En doorgaan.....
In de tussentijd werd het ook kouder. Want ja hoe hoger in de bergen hoe kouder de lucht.
En als je boven de 1948 (mooi "bouwjaar") meter komt dan is het behoorlijk fris.
We verlangen in de tussentijd allemaal naar een lekkere lunch. En na heel veel bocht-, klim- en daal-werk kwam de Kreuzwiessenalm in zicht. Die goulash-, wiener wurstler-soep, en salade met hünerburstfilet hebben ons kracht gegeven om de afdaling in te zetten.
Nou ja, afdaling!
Er moest nog een keuze gemaakt worden. Stijgen en via een bospad dalen naar de Rosenalm op 1744 meter? Of dalen naar de Wiessenalm op 1409 meter? De wiebel-benen van Maria gaven de doorslag....afdalen in 5 kwartier naar het tussenstation en dan met de cabine baan weer naar het dal op 580 meter.
Wat een wandeling!
Bij thuiskomst een kopje thee en die "Williams mit Birne"-snaps smaakte voortreffelijk.
En we hadden dat echt verdiend!
De foto's laten zien dat genieten niet verleerd!
Tiroler groet van Ria, Leo, Leo en Maria.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten